Terapia grupowa

Sięgając po "Terapię Grupową" spodziewałem się komedii, za którą skrywa się poważny problem. A tymczasem dostałem poważny problem z niewielkimi elementami komedii. Początek tego komiksu jest intrygujący...ale szybko zamienia się w koszmarną nudę poprzetykaną humorystycznymi elementami. Końcówka tego zbiorczego tomu trochę nadrabia, ale nadal czytając kolejne strony nie mogłem powiedzieć, że dobrze się bawiłem, czy też wciągnałem się w ten klimat. Jednak dominującym elementem "Terapii grupowej" jest nuda i wyciąganie wszystkiego do granic możliwości. Natomiast to, co ciągnie moją ocenę tego komiksu w górę to warstwa graficzna, Manu Larcenet jawi się tutaj jako wszechstronny rysownik odnajdujący się w różnych stylistykach.

Sięgając po "Terapię Grupową" spodziewałem się komedii, za którą skrywa się poważny problem. A tymczasem dostałem poważny problem z niewielkimi elementami komedii. Początek tego komiksu jest intrygujący...ale szybko zamienia się w koszmarną nudę poprzetykaną humorystycznymi elementami. Końcówka tego zbiorczego tomu trochę nadrabia, ale nadal czytając kolejne strony nie...

Do tej pory dzieła Larceneta podporządkowane były konkretnym konwencjom, a czytelnikowi trudno było ukryć podziw, że są one każdorazowo inne. Trochę jak w teorii spiskowej Dicka, który zarzucał Lemowi, że nie istnieje, a jest jedynie bytem stworzonym przez różnych autorów, działających w ramach komunistycznego spisku. Otóż w „Terapii Grupowej” autor „Blasta” idzie o krok dalej, bo te różne stylistyki upycha w ramach jednego komiksu.

Tematyka wydaje się dosyć hermetyczna. „Terapia” to relacja z kryzysu twórczego znanego artysty, który po usilnych próbach poszukiwania pomysłu stulecia i stworzenia dzieła życia, ostatecznie przekuwa swoje zmagania w powieść graficzną. Starczyło pary na 160 stron jazdy bez trzymanki, w której zatracają się różnice między kreacją, a obłędem czy chorobą. Kontekst wydaje się bardzo osobisty, a pomysłów co niemiara. Prawdziwe komiksowe ADHD, wymagające od odbiorcy większego zaangażowania, niż do tej pory, ale jednocześnie dające sporo czytelniczej satysfakcji. Wiele nawiązań do znanych twórców, dzieł i gatunków. Cała masa przerysowanych scen z drugim dnem i towarzyszący jej graficzny majstersztyk. Warto

Do tej pory dzieła Larceneta podporządkowane były konkretnym konwencjom, a czytelnikowi trudno było ukryć podziw, że są one każdorazowo inne. Trochę jak w teorii spiskowej Dicka, który zarzucał Lemowi, że nie istnieje, a jest jedynie bytem stworzonym przez różnych autorów, działających w ramach komunistycznego spisku. Otóż w „Terapii Grupowej” autor „Blasta” idzie o krok...

W tym komiksie autor pokazuje swoj fenomenalny talent do rysunku. Sa tu najprostrze rysunki oraz te, od ktorych nie mozna sie oderwac. Jest to istna uczta dla oczu, choc tych najlepszych jest najmniej w calym komiksie.
Fabularnie jest swietnie, choc tak naprawde to fabuly w tym komiksie za bardzo nie ma. Autor opisuje jak radzil sobie z niemoca tworcza w niezwykle przesmiewczy sposob. Larcenet ma niesamowity dystans do samego siebie, potrafi smiac sie z samego siebie mimo ze czasami opisuje sytuacje, ktore smieszne nie sa.
Jak dla mnie super komiks. Dawno sie tak nie umialam.

W tym komiksie autor pokazuje swoj fenomenalny talent do rysunku. Sa tu najprostrze rysunki oraz te, od ktorych nie mozna sie oderwac. Jest to istna uczta dla oczu, choc tych najlepszych jest najmniej w calym komiksie.
Fabularnie jest swietnie, choc tak naprawde to fabuly w tym komiksie za bardzo nie ma. Autor opisuje jak radzil sobie z niemoca tworcza w niezwykle...